[Reflexión]

Como los sueños se escapan y derrepente cambia nuestra forma de ver el mundo. Tampoco se siente lo mismo. La ilusión se deshace con el paso del tiempo y nos queda este sabor insípido al que llaman vida. Pero yo no quiero vivir así, quiero algo mejor.

[Escritos] A meiga

Arrebuxada entre peles e mantas, semellaba espertar. Aquela bela moza, que daba voltas 
no seu leito, mentres boquexaba. De ollos azuis e longos cabelos azibache, e fermosa como 
ningunha outra. Ningén se decataría da súa idade, a non ser que a coñecese. Pois ela tiña polo menos seis séculos. É que Elvi, era meiga. A luz entraba pola fiestra, e deixaba entrever un prado verde das terras do Monfero nunha mañá fría e luminosa de principios de outono.